W numerach

Wychowałem się na peryferiach Warszawy. Na początku lat dziewięćdziesiątych na pole kapusty było bliżej niż na pętlę autobusu, a na bazarek dalej niż do krawędzi lasu. Ulice łączące blokowiska nie miały może szerokich szos, ale zaprojektowane były perspektywicznie z takim właśnie zamysłem; dziś dzielnicę przecinają czterojezdniowe dwupasmówki, a za pasem zieleni biegną tam szerokie drogi rowerowe i wygodne chodniki.

Staram się na ogół nie być pytana o surogację,

Ten tekst powstawał w sierpniu 2021 roku. Teraz, we wrześniu 2022, w Białorusi jest tysiąc trzysta trzydzieści pięć więźniarek/ów politycznych, kilka tysięcy osób ma postawione zarzuty, około dziesięć procent populacji uciekło z kraju, a niemal wszystkie organizacje pozarządowe oraz niezależne instytucje kultury i media zostały zlikwidowane.
Białoruski reżym utrzymuje się nie tylko na skutek represji, lecz także dzięki wsparciu Rosji oraz niezdecydowaniu i zbyt powolnym reakcjom innych państw europejskich. To wszystko sprawia, że obecnie terytorium i infrastruktura Białorusi, przy wsparciu i udziale białoruskiego rządu, służą rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Wojna trwająca od 2014 roku – od zajęcia Doniecka i Ługańska we wschodniej Ukrainie oraz aneksji Krymu – w 2022 ponownie wstrząsnęła całym regionem, zmieniając naszą perspektywę na ostatnie wydarzenia, w tym powstanie w Białorusi w latach 2020-2021. Postawiła też przed nami nowe pytania o kolektywną sprawczość i strategie działań politycznych, na które niniejszy tekst nie może odpowiedzieć, ponieważ powstawał przed trwającą rosyjską inwazją.
Imperialistyczna i militarystyczna polityka Federacji Rosyjskiej odegrała istotną rolę we wspieraniu represyjnych systemów politycznych i zwalczaniu ruchów wolnościowych w wielu post-sowieckich państwach. Obecne wydarzenia ponownie przypominają nam, że opór musi mieć charakter międzynarodowy i intersekcjonalny; że nie może zamykać się w granicach państw narodowych.